Morgen weer een spuit

Sinds januari 2010 ben ik een aantal rare dingen gaan merken aan mijn lijf. Mijn stuitje ging pijn doen (komt dat door de stoelen van de nieuwe auto?), mijn rechterknie ging knakken (hihi, best grappig), mijn linkerbil ging zeer doen (auch, da's minder)...

Dingen die begonnen als 'lastig' en 'pijntjes' groeiden uit tot niet te missen klachten. Eerst stapte ik naar de fysio. Die constateerde een scheefstaand bekken welke hij rechtzette. De klachten gingen hier niet van over.

Toen stapte ik naar de huisarts. Meteen riep deze:" Wat een rare klachten, maar het is géén hernia hoor!" Ik kreeg pijnstillers mee naar huis. Twee weken later mocht ik méér pijnstillers slikken en weer twee weken later mocht ik bij de praktijkcollega terugkomen.

Weer was het:" Wat een vreemde klachten. Het is in ieder geval géén hernia." Met nog heftiger pijnstillers werd ik weer naar huis gestuurd. Deze pijnstillers mocht ik aanpassen tot de maximale hoeveleheid paracetamol die je per dag mag hebben. Ook dit werkte niet.
Allerlei medicijnen heb ik daarna geprobeerd, deels zelf, deels in overleg met de huisarts. De uitwerkingen hiervan gingen van 'helemaal geen verbetering' naar 'weinig tot geen verbetering, maar wel vreselijk enge bijwerkingen'.
Dit was ook niks dus.

Ik werd verwezen naar de sportarts van het ziekenhuis. Er werden röntgenfoto's gemaakt waaruit bleek dat mijn ruggenwervel er prima uit zag. Hij constateerde dat het vast de grote beenzenuw was die dóór mijn periformisspier ging. Door een overbelasting had deze tot ontsteking en irritatie geleid was het idee.

Mijn rompstabiliteit moest verbeterd worden, dus Saskia toog drie maanden lang drie keer per week naar de fysiotherapeut die verbonden is met het ziekenhuis. Daar moest ik allerlei oefeningen doen en kreeg ik af en toe een massage aan die spier.

Het leek er een tijdje op dat dit uiteindelijk toch zou gaan helpen. De pijnklachten werden wat minder, maar verdwenen niet. Uiteindelijk is er opnieuw contact opgenomen met de sportarts en mocht ik terugkomen voor een MRI.

Dit alles staat er nu lekker vlot natuurlijk, maar het mag duidelijk zijn dat tussen elke stap die er gemaakt is weken wachttijd zat. Dus na de MRI moest ik weer wachten op evaluatie bij de sportarts. In de tussentijd ging ik verder bij de fysio. Tussen de speler van Helmond sport en echte 'ouderen' voelde ik me niet echt op mijn gemak.

Toen ik op gesprek kwam bij de sportarts, om de MRI te bespreken was hij kort maar krachtig:"Het is een hernia, u moet meteen stoppen met de fysiotherapie en u krijgt een doorverwijzing naar een neuroloog". Klaar. Kort maar krachtig.
Op weg naar buiten kwam ik de fysiotherapeute tegen, waar ik tegen vertelde was de arts me zojuist had medegedeeld. Haar reactie? "Shit, je hebt bij mij ook oefeningen gedaan die je met een hernia helemaal niet had mogen doen." Okeee....?

Met de boodschap 'hernia' ben ik teruggegaan naar de huisarts. Een vervanger deze keer. Ditmaal kreeg ik medicijnen mee naar huis die wèl iets voor me deden.

Opnieuw een flinke wachttijd later zaten Bob en ik bij de neuroloog. Nadat ik mijn klachten uit de doeken had gedaan, wilde hij wat onderzoeken doen. Helaas zat de pijnstiller van de huisarts er nog te goed in (terwijl ik 4 dagen eerder was gestopt) waardoor ik geen reactie kon geven op de testjes die hij bij me deed.
Terug in de spreekkamer was de eerste tekst van de neuroloog:"Ik weet niet wat het wèl is, maar een hernia is het niet."

Na zijn uitleg snapte ik het zelfs. De uitstulping die op de MRI te zien was bij mijn L4wervel (die de sportarts aanwees als hernia), was te klein om de zenuw te raken. Geen enkele zenuw in de buurt die geïrriteerd werd door dat kleine stukje uitpuilende tussenwervel. Deze slijtage was geheel normaal 'op mijn leeftijd'. Waarom de sportarts geen juiste uitslag kon geven is me totaal onduidelijk.

De moed zakte me in de schoenen. Ik moest naar huis gaan en hopen dat de pijn weg zou blijven door de medicijnen van de huisarts. Als de pijn terug zou komen mocht ik weer bellen. Vijf dagen later zat ik weer voor zijn neus. Wachttijd inclusief (lekker snel deze keer).

Er werd opnieuw een afspraak gemaakt voor een MRI. Van mijn bekkengebied nu. 'Helaas' kwam er uit deze MRI ook niks bijzonders. De neuroloog wist het ook niet meer en gaf me een verwijzing voor de pijnpoli. Hij vond het zichtbaar vervelend dat hij me niet kon helpen.

Inmiddels kon (en kan) ik al maanden geen wandelingen maken met de hond, niet langer dan een minuutje of tien staan, werkte ik op therapeutische basis... Dingen die je (gezins)leven aardig overhoop gooien. Ik kreeg een TENS thuis, waarmee ik door stroomstootjes de pijn wat kon verlichten. Maar ja, dat werkte niet preventief.

Toen ik eindelijk bij de pijnpoli terecht kon had deze arts meteen een naam en een remedie. Eh....??? Kort gezegd: "HUH??" Hoe kan dat? Na maanden onzekerheid en verschillende artsen en specialisten die in het duister tastten?

Hij noemde zichzelf een puzzelaar. "Mooi; al die specialisten, maar zij bekijken maar steeds een klein stukje van het geheel. Ik leg alle puzzelstukjes bij elkaar en kan je vertellen wat je hebt" Hij voegde hier heel netjes aan toe: "Meestal dan..."

Hij vertelde mij dat ik een 'bulging disc' heb. Er zit een scheurtje in de tussenwervelschijf van L4 en L5, waardoor de INHOUD van de tussenwervel eruit komt en dat gaat 'zwerven'. Bij mij gaat het richting de L5zenuw, waardoor deze geïrriteerd wordt.

Een maand later lag ik op een behandeltafel voor een spuit in mijn rug. Bij het begin van de zenuw van L5. Een tijdelijke zenuwblokkade. Heel spannend vond ik het, maar ik heb er niets van gevoeld. Deze ging na 3 weken 'iets' doen en twee weken lang kon ik genieten van een wandeling (ik kon weer 20-30 minuten wandelen!), kon ik wat langer staan zonder dat de pijn meteen op kwam zetten in mijn been/bil, kon ik weer wat in huis aanpakken (wat heel fijn is als je een kluszomervakantie gepland hebt).

Omdat deze spuit voor mij iets heeft gedaan betekent het dat er inderdaad een goede diagnose is gesteld. Of in ieder geval wil het voor mij zeggen dat ik in aanmerking kom voor een tweede spuit.

Eentje met stroom.

En die krijg ik dus morgen. Het schijnt dat ik deze in tegenstelling tot de eerste wel ga voelen. Maar dat ik dan de pijn voel die ik nu voel als ik pijn heb (is het nog te snappen?). Dus ik weet ongeveer wat voor pijn ik kan verwachten, alleen de intensiteit ervan weet ik niet. Stiekem vind ik het toch wel weer spannend.

Met stroom zal er een 'wondje' gemaakt worden op de zenuw, waardoor er littekenweefsel op komt. Dit litteken weefsel blokkeert dan de pijnpuls naar mijn hersenen.
Als deze spuit voor me gaat werken zal dat niet eerder zijn dan na een week of zes. Hij zal dan geleidelijker aan zijn werk gaan doen dan die eerste. Maar... De werking houdt wel langer aan!

Helaas merkte de pijnpoli-arts nog wel op: "Als hij na 6 weken nou echt nog niet werkt, mag je wel even bellen." Er is dus nog niets zeker.

Wordt vervolgd...

Zomerse waterpret...

Het is zomer. Het is al een tijdje zomer en het blijft ook nog een tijdje zomer. Bij het woord zomer denk ik aan heerlijk warme dagen in de tuin met een zwembadje, op een strandje bij een meertje of zelfs heerlijk zwemmend in zee. In ieder geval warme dagen met zomerse waterpret. Elkaar nat spatten, lekker zwemmen, drijven met een band en opdrogen in de zon.

De zon kunnen we wegstrepen deze zomer. Het water niet. Water in overvloed de laaste tijd! Hemels water wel te verstaan. Overal in Helmond en omstreken is heeeeel veel regen gevallen en dus ook bij ons. Gisteren, midden op de dag, werd het wel heel bont, die 'zomerse waterpret'.

Het werd eerst pikdonker. Het was gewoon eng, zo donker werd het.


Tien minuten later ging het zo ontzettend hard regenen dat je gewoon geen druppels meer zag. Een constante stroom van water.



Normaal gesproken wil er met dit weer wel eens wat water in de garage lopen, via de gewone deur. Toen het gisteren dus zulk slecht weer was, schoot het mij opeens te binnen dat ik daar even naar moest gaan kijken. Het water stond echter al zo hoog dat ik de deur niet te durfde openen, omdat ik bang was dat alles dan naar binnen zou stromen.


Om te overleggen belde ik Bob even, in de trant van 'de gok maar wagen?'. Helaas kreeg ik de voicemail, dus nadat ik de kinderen opgehaald had van school (de tijd vliegt) heb ik de deur toch maar geopend.

Het bleek dat ik dit keer niet bang hoefde te zijn voor het water dat via deze deur onze garage in stroomde. Er was een andere ookrzaak, want tot mijn schrik stapte ik direct door de deuropening het water in! Op de foto is goed te zien dat het water niet over de drempel van deze deur gekomen is. Het natte komt van onze voeten, omdat we al een paar keer heen en weer gelopen waren toen ik de foto nam.




Toen ik de grote deur opende zag ik waar al dat water vandaan kwam. Nog nooit eerder had ik hier zoveel water zien staan. Sterker nog. Op deze plek staat eigenlijk nooit water!

Het stroomde gewoon de garage binnen.



Later zou blijken dat de afvoer (van het buurgebouw, waar wij op aangelsoten zijn) niet meer functioneerde.





Samen met mijn schoonvader die na mijn telefoontje over 'wat nu te doen?' meteen aangesneld kwam (nogmaals bedankt Frans!!) hebben we de uren daarna het water staan wegvegen.
Benthe en Sietske kwamen ook nog even helpen toen het meeste water al weg was.


Om kwart over twaalf zijn we begonnen met vegen en na een uur zag het er heel netjes uit.

Helaas, na een paar minuutjes (echt minuutjes...) vegen:


De gleuf die normaal gesproken het water moet afvoeren hadden we helemaal leeggeschept, maar twee minuten de (hagel!)bui in...:


En vier minuten de bui in:


Ongelofelijk hoe snel dat kan gaan!
Dus konden we opnieuw beginnen. Omdat het zo snel ging zijn we tijdens de bui alweer gaan vegen. Inmiddels waren we met vier man sterk om oplossingen te bedenken. Bob was vanuit zijn werk naar huis gekomen en Hennie (mijn schoonmoeder) was er ook. Zij heeft tussendoor ook nog de kinderen naar school gebracht.

Hennie maakte een foto van toen we net weer opnieuw begonnen waren met vegen.


Omdat de afvoer van de buren niet meer werkte kon al het water dat van hun daken afkwam niet goed weglopen. Het lekte bij de regenpijp eruit, met een flinke snelheid.


Toen duidelijk was dat een deel van het water van het gebouw af kwam, heeft Bob een slang op het dak gelegd, die het water van het dak afvoerde naar een werkende put.

Aanstaande vrijdag wordt de afvoer doorgespoten, zodat het regenwater dat ná vrijdag valt netjes in het riool verdwijnt in plaats van in onze garage.
Zolang dat nog niet gedaan is hopen we dat het niet meer zó hard gaat regenen en hopen we te kunnen vertrouwen op de zandzakken die we voor de beide deuren hebben gelegd.


Bob heeft ook nog een gat gegraven in de tuin bij de andere deur, zodat we de komende dagen in ieder geval niet bang hoeven zijn dat het wèl via die deur de garage in stroomt.

Vandaag kwam onze buurman en voorzitter van de VVE van het buurgebouw een bosje bloemen en een flesje wijn brengen. Om te verontschuldigen dat het mankement aan hun afvoer ons zoveel overlast heeft bezorgd.