Sinds januari 2010 ben ik een aantal rare dingen gaan merken aan mijn lijf. Mijn stuitje ging pijn doen (komt dat door de stoelen van de nieuwe auto?), mijn rechterknie ging knakken (hihi, best grappig), mijn linkerbil ging zeer doen (auch, da's minder)...
Dingen die begonnen als 'lastig' en 'pijntjes' groeiden uit tot niet te missen klachten. Eerst stapte ik naar de fysio. Die constateerde een scheefstaand bekken welke hij rechtzette. De klachten gingen hier niet van over.
Toen stapte ik naar de huisarts. Meteen riep deze:" Wat een rare klachten, maar het is géén hernia hoor!" Ik kreeg pijnstillers mee naar huis. Twee weken later mocht ik méér pijnstillers slikken en weer twee weken later mocht ik bij de praktijkcollega terugkomen.
Weer was het:" Wat een vreemde klachten. Het is in ieder geval géén hernia." Met nog heftiger pijnstillers werd ik weer naar huis gestuurd. Deze pijnstillers mocht ik aanpassen tot de maximale hoeveleheid paracetamol die je per dag mag hebben. Ook dit werkte niet.
Allerlei medicijnen heb ik daarna geprobeerd, deels zelf, deels in overleg met de huisarts. De uitwerkingen hiervan gingen van 'helemaal geen verbetering' naar 'weinig tot geen verbetering, maar wel vreselijk enge bijwerkingen'.
Dit was ook niks dus.
Ik werd verwezen naar de sportarts van het ziekenhuis. Er werden röntgenfoto's gemaakt waaruit bleek dat mijn ruggenwervel er prima uit zag. Hij constateerde dat het vast de grote beenzenuw was die dóór mijn periformisspier ging. Door een overbelasting had deze tot ontsteking en irritatie geleid was het idee.
Mijn rompstabiliteit moest verbeterd worden, dus Saskia toog drie maanden lang drie keer per week naar de fysiotherapeut die verbonden is met het ziekenhuis. Daar moest ik allerlei oefeningen doen en kreeg ik af en toe een massage aan die spier.
Het leek er een tijdje op dat dit uiteindelijk toch zou gaan helpen. De pijnklachten werden wat minder, maar verdwenen niet. Uiteindelijk is er opnieuw contact opgenomen met de sportarts en mocht ik terugkomen voor een MRI.
Dit alles staat er nu lekker vlot natuurlijk, maar het mag duidelijk zijn dat tussen elke stap die er gemaakt is weken wachttijd zat. Dus na de MRI moest ik weer wachten op evaluatie bij de sportarts. In de tussentijd ging ik verder bij de fysio. Tussen de speler van Helmond sport en echte 'ouderen' voelde ik me niet echt op mijn gemak.
Toen ik op gesprek kwam bij de sportarts, om de MRI te bespreken was hij kort maar krachtig:"Het is een hernia, u moet meteen stoppen met de fysiotherapie en u krijgt een doorverwijzing naar een neuroloog". Klaar. Kort maar krachtig.
Op weg naar buiten kwam ik de fysiotherapeute tegen, waar ik tegen vertelde was de arts me zojuist had medegedeeld. Haar reactie? "Shit, je hebt bij mij ook oefeningen gedaan die je met een hernia helemaal niet had mogen doen." Okeee....?
Met de boodschap 'hernia' ben ik teruggegaan naar de huisarts. Een vervanger deze keer. Ditmaal kreeg ik medicijnen mee naar huis die wèl iets voor me deden.
Opnieuw een flinke wachttijd later zaten Bob en ik bij de neuroloog. Nadat ik mijn klachten uit de doeken had gedaan, wilde hij wat onderzoeken doen. Helaas zat de pijnstiller van de huisarts er nog te goed in (terwijl ik 4 dagen eerder was gestopt) waardoor ik geen reactie kon geven op de testjes die hij bij me deed.
Terug in de spreekkamer was de eerste tekst van de neuroloog:"Ik weet niet wat het wèl is, maar een hernia is het niet."
Na zijn uitleg snapte ik het zelfs. De uitstulping die op de MRI te zien was bij mijn L4wervel (die de sportarts aanwees als hernia), was te klein om de zenuw te raken. Geen enkele zenuw in de buurt die geïrriteerd werd door dat kleine stukje uitpuilende tussenwervel. Deze slijtage was geheel normaal 'op mijn leeftijd'. Waarom de sportarts geen juiste uitslag kon geven is me totaal onduidelijk.
De moed zakte me in de schoenen. Ik moest naar huis gaan en hopen dat de pijn weg zou blijven door de medicijnen van de huisarts. Als de pijn terug zou komen mocht ik weer bellen. Vijf dagen later zat ik weer voor zijn neus. Wachttijd inclusief (lekker snel deze keer).
Er werd opnieuw een afspraak gemaakt voor een MRI. Van mijn bekkengebied nu. 'Helaas' kwam er uit deze MRI ook niks bijzonders. De neuroloog wist het ook niet meer en gaf me een verwijzing voor de pijnpoli. Hij vond het zichtbaar vervelend dat hij me niet kon helpen.
Inmiddels kon (en kan) ik al maanden geen wandelingen maken met de hond, niet langer dan een minuutje of tien staan, werkte ik op therapeutische basis... Dingen die je (gezins)leven aardig overhoop gooien. Ik kreeg een TENS thuis, waarmee ik door stroomstootjes de pijn wat kon verlichten. Maar ja, dat werkte niet preventief.
Toen ik eindelijk bij de pijnpoli terecht kon had deze arts meteen een naam en een remedie. Eh....??? Kort gezegd: "HUH??" Hoe kan dat? Na maanden onzekerheid en verschillende artsen en specialisten die in het duister tastten?
Hij noemde zichzelf een puzzelaar. "Mooi; al die specialisten, maar zij bekijken maar steeds een klein stukje van het geheel. Ik leg alle puzzelstukjes bij elkaar en kan je vertellen wat je hebt" Hij voegde hier heel netjes aan toe: "Meestal dan..."
Hij vertelde mij dat ik een 'bulging disc' heb. Er zit een scheurtje in de tussenwervelschijf van L4 en L5, waardoor de INHOUD van de tussenwervel eruit komt en dat gaat 'zwerven'. Bij mij gaat het richting de L5zenuw, waardoor deze geïrriteerd wordt.
Een maand later lag ik op een behandeltafel voor een spuit in mijn rug. Bij het begin van de zenuw van L5. Een tijdelijke zenuwblokkade. Heel spannend vond ik het, maar ik heb er niets van gevoeld. Deze ging na 3 weken 'iets' doen en twee weken lang kon ik genieten van een wandeling (ik kon weer 20-30 minuten wandelen!), kon ik wat langer staan zonder dat de pijn meteen op kwam zetten in mijn been/bil, kon ik weer wat in huis aanpakken (wat heel fijn is als je een kluszomervakantie gepland hebt).
Omdat deze spuit voor mij iets heeft gedaan betekent het dat er inderdaad een goede diagnose is gesteld. Of in ieder geval wil het voor mij zeggen dat ik in aanmerking kom voor een tweede spuit.
Eentje met stroom.
En die krijg ik dus morgen. Het schijnt dat ik deze in tegenstelling tot de eerste wel ga voelen. Maar dat ik dan de pijn voel die ik nu voel als ik pijn heb (is het nog te snappen?). Dus ik weet ongeveer wat voor pijn ik kan verwachten, alleen de intensiteit ervan weet ik niet. Stiekem vind ik het toch wel weer spannend.
Met stroom zal er een 'wondje' gemaakt worden op de zenuw, waardoor er littekenweefsel op komt. Dit litteken weefsel blokkeert dan de pijnpuls naar mijn hersenen.
Als deze spuit voor me gaat werken zal dat niet eerder zijn dan na een week of zes. Hij zal dan geleidelijker aan zijn werk gaan doen dan die eerste. Maar... De werking houdt wel langer aan!
Helaas merkte de pijnpoli-arts nog wel op: "Als hij na 6 weken nou echt nog niet werkt, mag je wel even bellen." Er is dus nog niets zeker.
Wordt vervolgd...
